Крыўда болем выводзіць крывую,
Пакрываючы шчасьце журбою.
А я слова бяру і чарую,
Ходзіць сонцам яно над табою,
Каб скрозь сьлёзы сьмяялася ты,
Каб твой позірк быў чысты, сьвяты,
З цяплынёю жаночай, з мальбою.
Тое слова ў пакрыўджаным сэрцы
Можа выпрастаць, згладзіць крывую.
На канцэрце яно. I ў канвэрце.
Гэтым словам цябе я чарую.
Весяліцца прамень на сьцяне.
Твая ўсьмешка ў высокай цане,
Яна ў песьні. I я трыюмфую.
|
|
